Wernisaż i wystawa Elżbiety Grosseovej w rzeszowskim BWA

O artystce 

Elżbieta Grosseová urodziła się 4 listopada 1937 roku w Warszawie. Studiowała na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Rzeźby w Metalu. Dyplom ukończenia uczelni otrzymała w 1966 roku. Po ukończeniu studiów pracowała dla słynnej uczelni artystycznej ŁAD. Czuje się obywatelką świata, chociaż w Polsce uważana jest za Czeszkę, w Czechach za Polkę. W 1972 roku przeprowadziła się na stałe do Czech. Mieszka i pracuje w Horomeřicach pod Pragą. W gronie rzeźbiarzy jest jedną z nielicznych żyjących kobiet, która osiągnęła światową sławę.

Jest członkinią Związku Artystów Plastyków Ceramików Unii Sztuk Plastycznych Republiki Czeskiej oraz Międzynarodowej Akademii Ceramicznej (AIC) w Genewie. Zdobyła 20 liczących się nagród w dziedzinie ceramiki, w tym w 1995 roku najważniejszą: Premio Aquisto w Faenzie. W 2022 roku otrzymała Złoty Medal Honorowy Zasłużony dla Kultury Polskiej od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Zrealizowała ponad 50 wystaw indywidualnych, brała udział w 70 wystawach zbiorowych. W latach 1997 – 2006 prowadziła wykłady z rzeźby ceramicznej w 24 miejscach na kilku kontynentach. Od 2010 roku równolegle tworzy rzeźby z gliny i brązu oraz obrazy strukturalne. Jej prace znajdują się w zbiorach 100 muzeów na świecie. Rzeźby i obrazy Grosseovejsą ozdobą w wielu prywatnych kolekcjach w Europie i poza jej granicami.

Twórczość

Obszary sztuki wyznaczone przez Elżbietę Grosseovą tworzą osobny wszechświat, swoiste uniwersum, którego artystka jest kreatorem. Esencją tego świata wydaje się być żywioł ziemi, podstawowa substancja, z której zbudowane są i do której nawiązują wszystkie dzieła jej sztuki. Czerpią one swą moc z siły planety i oddają ją tym niezwykłym rzeźbom. Są monumentalne, masywne, oddziałują skumulowaną energią na miarę potęgi żywiołu.

Powierzchnia rzeźb artystki bez względu na materiał - glinę czy odlew brązowy, uformowana jest na wzór materii organicznej. Jest niewygładzona, chropowata, wyczuwa się w niej ruch, który w ciągłym procesie przeobrażeń został zatrzymany w pewnym momencie, który możemy z włoska nazwać,,non finito", bez ostatecznego zakończenia, jak w procesie przeobrażeń geologicznych, którym podlegają struktury naszego globu. Niektóre z realizacji monumentalnych nawiązują do zakrojonych na wielką skalę działań pochodzących jakby z wnętrza ziemi albo nawet do zachowanych do dziś z czasów prehistorycznych potężnych dzieł natury, które zakreślają magiczne obszary dla sztuki.

Elżbieta Grosseová tworzy również rzeźbiarskie obrazy, które same w sobie są strukturami i fakturami fascynującymi artystkę. Swoje prace pokrywa czasem tlenkami żelaza, chromu, miedzi. Lubi eksperymentować. Na nowo próbuje przywoływać kolejne formy istnienia życia. Konstrukcje rzeźb artystki wywodzą się jakby z chaosu, 
z pierwotnej materii. Struktury jej rzeźb nawiązują do form natury bliskich ziemi.