Autor: Karolina Winiarska

Czasami proces twórczy nie różni się niczym od codzienności. Na co zatem zwrócić uwagę, by zarówno w książce jak i na koniec naszego zwykłego dnia pojawił się „HAPPY END”? Kiedy zaczynam pracę nad książką, najpierw pojawia się myśl. Jedna. Przewodnia. Bohaterzy przychodzą w drugiej kolejności. Rysuję ich w wyobraźni – nadaję im kształt twarzy i kolor oczu. Myślę, jaki smak lodów lubią i czego się boją. Słucham do jakiej piosenki by zatańczyli z uśmiechem. Fabuła przychodzi na końcu. Jak już wiem, kto w mojej historii występuje – zdarzenia dzieją się same. Mój bohater przyciąga to, co do niego pasuje. Z tego ostatecznie powstaje opowieść, o życiu. I teraz myślę sobie, że dokładnie ten sam proces przechodzimy każdego dnia my. Najpierw pojawia się w naszych głowach myśl. W zale...

Zabawmy się. Zamknij oczy. Przypomnij sobie najszczęśliwszy moment swojego dzieciństwa. Może to było wtedy, gdy dostałeś wymarzony prezent pod choinkę? Albo gdy nauczyłeś się jeździć na rowerze? A może, gdy pierwszy raz jechałeś pociągiem? Nie otwieraj oczu jeszcze przez chwilę. Zostań jeszcze przez moment w tamtym wspomnieniu. Co czułeś? Szczęście, ekscytację, dumę, radość? Może to wspomnienie ma jakiś smak albo zapach? Albo chociaż kolor? Dla mnie takim wspomnieniem jest moja pierwsza lalka Barbie. Tak, wiem – przyziemne, dziewczęce i trywialne wspomnienie. Marzyłam o niej i śniłam, aż w końcu ją dostałam. Pamiętam błyszczące pudełko i jej różową sukienkę. Pamiętam dumę i szczęście. Wszystko pamiętam. I pamiętam, że miałam sześć lat. A teraz zostańmy w tym wspomnieniu jeszcze przez chwil...

Tak. Nie pomyliłam się. Nie czytam dzieciom tych bajek, w których księżniczka czeka na księcia a książę szuka księżniczki. Nie, żebym bajek nie lubiła. Lubię, ale uważam, że jeśli moich pociechom wpoję wzorzec, że tylko ideał może dać im szczęście, oni nigdy tego szczęścia nie zaznają. Dlaczego? Z dwóch powodów. Pierwszy, to taki że ideałów nie ma. Kazanie dzieciom wierzyć, że gdzieś za siedmioma górami, żyje człowiek nieskazitelny, jest nieludzkie . Wspomnianej kryształowej istoty nie ma przecież ani za siódmą górą ani za żadną rzeką. Nie ma jej nigdzie. Wszyscy jesteśmy tak samo dualni – ze stroną ciemniejszą i tą jaśniejszą. Nie chcę, żeby moje dzieci karmiły się aż taką fikcją literacką i żeby wpojone nierealne wzorce utrudniały im i tak pełen wyzwań żywot. Świadomość to pierwszy krok ...

„Marzę o napisaniu książki.” Gdy usłyszycie to zdanie od znajomego, należy się grzecznie acz stanowczo z takiej znajomości wycofać. Jest powiedzenie, że w Polsce więcej osób książki pisze niż je czyta. Być może. Statystycznie, jeśli Ty o pisaniu nie marzysz, śni prawdopodobnie o tym, ktoś z Twoich bliskich. I w tym momencie radzę poczuć trwogę. Zacznę od odczarowania romantycznej wizji pochylonego w skupieniu nad tekstem artysty. Na słowo „pisarz” oczy Waszej wyobraźni zapewne malują scenę podczas, której myśli literata same przelewają się na papier, a błogi uśmiech tryumfu nie schodzi z jego twarzy. On jest piękny i łagodny niczym stado baranków, wszak wena jest mu łaskawa. Nie. My tak nie wyglądamy. My mamy szaleństwo w oczach i agresję w dłoniach. To niebezpieczna mieszanka i sygnał,...