Felieton Karoliny Winiarskiej: Powspominasz ze mną?

Zabawmy się. Zamknij oczy. Przypomnij sobie najszczęśliwszy moment swojego dzieciństwa. Może to było wtedy, gdy dostałeś wymarzony prezent pod choinkę? Albo gdy nauczyłeś się jeździć na rowerze? A może, gdy pierwszy raz jechałeś pociągiem?

Nie otwieraj oczu jeszcze przez chwilę. Zostań jeszcze przez moment w tamtym wspomnieniu. Co czułeś? Szczęście, ekscytację, dumę, radość? Może to wspomnienie ma jakiś smak albo zapach? Albo chociaż kolor?

Dla mnie takim wspomnieniem jest moja pierwsza lalka Barbie. Tak, wiem – przyziemne, dziewczęce i trywialne wspomnienie. Marzyłam o niej i śniłam, aż w końcu ją dostałam. Pamiętam błyszczące pudełko i jej różową sukienkę. Pamiętam dumę i szczęście. Wszystko pamiętam. I pamiętam, że miałam sześć lat.

A teraz zostańmy w tym wspomnieniu jeszcze przez chwilę. Nagle Twoja szczęśliwa chwila pęka niczym bańka mydlana. Jakbyś się czuł, gdyby wtedy, ktoś tą chwilę ci zdeptał i zabrał bezpowrotnie?

Pamiętam, jak trzymałam w dłoniach pudełko z moją lalką i wracałam z mamą do domu. Co bym czuła, gdyby ktoś podszedł, zabrał ją i zniszczył na moich oczach? Pewnie poczułabym smak łez a smutek wypełniłby moje dziecięce serce.

Co powinien w takiej sytuacji zrobić dorosły? Wyobrażam sobie, że mama przytuliłaby mnie wtedy z całej siły i otarła wszystkie łzy.

A teraz wróćmy do tu i teraz.

Ktoś nie zabiera Ci lalki, a dom. Może i ojca razem z bratem. Poczucie bezpieczeństwa. Uśmiech mamy. Beztroskę. Spokojną przyszłość. Zdrowie. Cały świat, który znasz.

Idźmy dalej. Ktoś w tym miejscu zostawia smutek i strach. Przerażenie. Okrucieństwo. Agresję. Niepewność jutra. Morze łez, nie tylko Twoich ale i wszystkich Twoich bliskich. Gruz. Śmierć.

Z takim bagażem przekracza naszą granicę przekracza dziecko. Nie jedno. Nie setki. Tysiące.

Jak reagujesz?

Co powinien w takiej sytuacji zrobić dorosły? Ten, który nie stracił nic?

Pozwólcie, że w tym miejscu, na koniec, zacytują samą siebie.

„Tyle jesteśmy warci, ile damy drugiemu człowiekowi.”