Moda i Ludzie: Zauważać dobre chwile – to nie takie trudne

Ostatnio rozmawiając ze Znajomą zauważyłam, że wciąż narzeka.

To nie pierwsza Osoba, jaką znam, kierująca rozmowę na pokrętne i wyboiste nurty narzekactwa, przedmiotem którego jest (biedna) pogoda, zły szef, zły dzień, zły humor, niegrzeczne dzieci, korki. Ilość negatywów zalewa brudną falą niewinne w swym istnieniu pozytywy, osłabiając ich moc. Zawsze będzie coś, z czego nie będziemy zadowoleni. To trzeba zaakceptować.

Dlaczego tak łatwo jest wypunktować wszystko co złe, a tak trudno jest opowiedzieć o tym, co dobre?

Cenię sobie dialog z Rozmówcą a zatem, gdy ktoś popada w ten nurt rzeczny zwany przeze mnie narzekactwem, ja automatycznie z niego wypadam, wyłączam się, odlatuję, odpływam, odfruwam do mojego Eldorado, którym obłożyłam i wytapetowałam wewnętrzne ściany swojego umysłu. W jasnych barwach świata odpoczywam, w ciemnych nic nie widzę. I patrząc na taką Osobę, po prostu Jej współczuję a jednocześnie w jasny sposób odczytuję Jej komunikat: nie jestem szczęśliwa/szczęśliwy. A stąd już droga do głębokiej analizy doświadczeń z przeszłości, cech osobowości… Tam zazwyczaj kryje się wytłumaczenie takiego zachowania. I choć w większości przypadków nie dotknę tych obszarów w bezpośredniej rozmowie, staram się każdą Osobę obdarzyć zrozumieniem oraz zapewnić jej chociaż namiastkę tego Eldorado, które kwitnie w mojej wyobraźni niczym najpiękniejsze drzewa wiśni w Japonii :)

Kiedyś, podczas coniedzielnej mszy, zauważyłam przepiękne gesty, które mnie uderzyły swym natężeniem miłości u Osób, od których pochodziły i do których były skierowane.

Pierwsza sytuacja.

Ojciec powracający sprzed ołtarza na swoje miejsce po przyjęciu Komunii Świętej, który położył z miłością dłoń na głowie swojej córki siedzącej w pierwszym rzędzie, w pierwszej ławce, obok Rodziców, którzy tego dnia chrzcili swoje dziecko. Na twarzy tego Ojca malowało się tak głębokie wzruszenie i duma, że jego córka jest Mamą Chrzestną, że przyznam, ścisnęło mnie w gardle. Jeden kilkusekundowy gest a miał w sobie tak mocny przekaz, niósł ze sobą tyle informacji o zażyłości Ojca z Córką, o ich bliskości, o jego dumie… Piękne!

Druga sytuacja.

Para narzeczonych w wieku powyżej czterdziestu lat, klęczy obok siebie, aby przyjąć Komunię Świętą, po czym On wstając, dyskretnie podtrzymuje Ją pod łokieć, dzięki czemu i Ona podnosi się z kolan. Bez znaków o pomoc z Jej strony, bez słów. On po prostu wie, że bez Jego pomocy będzie Jej trudniej. Ta troska, emanująca z tak drobnego gestu była dla mnie tak wzruszająca, że ścisnęło mnie w gardle po raz drugi.

Jak wiele innych podobnych gestów nie zauważyłam, pominęłam wzrokiem świadomie lub nieświadomie...

Jak wiele pięknych gestów Ludzie wykonują wobec siebie na co dzień, ale nie zatrzymują się nad nimi, nie celebrują ich, nie zwracają większej uwagi, nie doceniają.

Jak wielu osobom taki jeden mały gest wystarczy, aby zmienić czyjś świat. Choćby na chwilę.

Jak czasem jedno nasze zdanie, gdy trafi na podatny grunt i odpowiedni czas, zakiełkuje nowymi decyzjami zmieniającymi los człowieka....

Jak bardzo nie wierzymy, że takie małe gesty mają tak wielką moc.

Jak pięknie byłoby zauważać i doceniać ten mikrotrzepot skrzydeł Aniołów….

Na pewno są częścią naszego życia. Wystarczy uważniej się przyjrzeć.

Gabriela Tomaka-Ząbek – Redaktor Działu "MODA I LUDZIE"

Projektantka mody odpowiedzialnej społecznie. Ponadczasowy styl, elegancja i świetna jakość to znaki rozpoznawcze marki a jej hasło przewodnie brzmi: piękno szyte sercem. Bo z serca wypływa potrzeba projektowania ubrań ale także tworzenia pozytywnych emocji stąd moje ogromne zainteresowanie człowiekiem i jego wartościami.


Jeśli masz ciekawe newsy związane z branżą fashion, organizujesz wydarzenie modowe, znasz inspirujących ludzi z wartościami, a może chcesz współtworzyć to miejsce? Napisz: [email protected].